Cowboy Junkies

Het was 13 juli 2019.

Naar Cowboy Junkies in Paradiso geweest. Was fan in de jaren ‘90 maar had ze nog nooit live gezien. Later ben ik ze uit het oog verloren. Ik had al 15 jaar amper aan ze gedacht maar toen ik ze twee weken eerder op een poster van Paradiso zag staan heb ik gelijk een kaartje gekocht.

Wat zijn ze veranderd. Ik schrik van hoe oud ze eruitzien. Margo’s roodbruine lokken zijn wit geworden. Alleen haar broer Michael is onveranderd gebleven. Hun publiek is nog ouder. Een Duitser naast mij vertelt zijn vriendin dat de gemiddelde Cowboy Junkies fan 61 is. Als ik de zaal in kijk moet ik hem gelijk geven. Er staan stoelen in de zaal maar als laatkomer en als lid van het jongere deel van het publiek, ga ik achterin bij de bar op het opstapje zitten.

Kippenvel. Tranen.

Tijdens het laatste nummer van de toegift, Misguided Angel, hun eerste hit en het nummer waar we allemaal de hele avond op hebben gewacht, kijkt zangeres Margo Timmins hier en daar de zaal in. Maakt contact. Ze kijkt nu in mijn richting. Kijkt ze mij aan? Ik sta helemaal achterin de zaal. Ik geef haar een brede glimlach.

Ze lacht terug!

Dertig jaar sinds ik dit nummer voor het eerst hoorde en verliefd werd op haar stem. Een half vergeten droom is uitgekomen. Voor de rest van de avond ben ik weer zeventien jaar oud.